David Sills (Los Angeles) is een productieve saxofonist, dit is zijn 17de cd als leider, 7 composities zijn door hem geschreven en er zijn nummers van Bill Evans (“Interplay”), Miles Davis (“Nardis”), Alan Broadbent (“Quiet is the star”), Jimmy Davis (“Lover Man”) en twee van de gitaristen die meespelen op dit album “Minor Monk”is van Mike Scott en “Sync or Swim” van Larry Koonse. David Sills is behalve op tenorsax ook te horen op de altfluit, Larry Koonse en Mike Scott zoals gezegd op gitaar en Blake White op contrabas en Tim Pleasant op drums. Met de ritmesectie en Larry speelde Sills al vaker, Larry behoort tot de top in de West Coast jazz scene, hij speelde en maakte albums met coryfeeën als Mel Tormé, Billy Childs, Bob Mintzer en Hubert Laws om er maar enkelen te noemen.

De andere gitarist Mike Scott, een mede stichter van het Los Angeles Jazz Collective en die ook samen speelde met Stevie Wonder in de Walt Disney Concert Hall is blijkbaar ook geen tweede keus. In de meeste gelegenheden waar Sills optreedt is er geen piano aanwezig, zo kwam hij op het idee om een tweede gitaar toe te voegen om de rol van de ontbrekende piano over te nemen, bovendien gaf het een interessante geluidschakering aan en zo ontstond het idee van het “Double Guitar Quintet”.

Sills brengt ieder jaar een nieuw album uit en maakt tournees door de V.S, Europa en Azië met zijn Quartet en hij treedt ook op met David Benoit, The Acoustic Jazz Quartet, Line Up en The Liam Sillery Quintet. Het geluid van Sills op de tenorsax werd omschreven door The Los Angeles Times als een combinatie tussen Stan Getz en Joe Henderson, een stijl waarin koelheid en technische kwaliteit een combinatie vormen in een “cool-to-the-bone sound”. Ja, West Coast is het in ieder geval, maar die term behoort ook tot het verleden, dit is muziek van nu en een vergelijking met grootheden als Getz en Henderson lijkt me nogal hoog gegrepen. De muziek is absoluut van een hoog niveau en de klankkleur met de twee gitaren klinkt ook vrij uniek.

De composities van Sills zijn vaak een ingreep op bekende jazz standards, zo is “Foggy Day” in wezen gebaseerd op de klassieker “A Foggy Day” net zoals “Mellow Stone”dat is van “In a Mellow Tone”, het resultaat is een warme, losse, smeuïge versie. Sills is een topmuzikant met een warme toon en een swingend, modern geluid dat hij in de loop van zijn carrière heeft aangescherpt en verbeterd, bovendien is hij een eerste klas componist. Hier geen neigingen naar avant-garde, maar zeker ook geen “middle-of-the-road “ muziek, gewoon prima jazzmuziek waarvan het heerlijk genieten is en daar is niks mis mee, het hoeven niet altijd hemelbestormeraars te zijn.

Jan van Leersum.